Artanith Günlükleri - Kendi Yelkenlerini Yaratmak

Doğum!
Yaşam!
Ölüm!

Bunlar ebedi gibi görünen kainatta, fikri yaşam ilkeleri haricine de kılavuzluk yapan canlıların vasıflandırdıkları temel sayılan olgular.

Koca Bir YALAN

Asıl temel olan büyüme hırsıdır! Güçlenmek, HÜKMETMEK!
Nedir ki Kral Elgorim Erathor büyüdü. Çok büyüdü. Ve çok çok hükmetti!
Bir yarı-elf ile evlendi. İki erkek evladı oldu. DAHA DA HÜKMETTİ!

Fakat elbet o gün geldi. Her ölümlü o gün hisseder Ölümler Bekcisi Mandos'un soğuk nefesini. Denizciler arasında Mandos keyif düşkünü olarak nitelendirilir. Yanaşır yol arkadaşının kulağına ve görevini gerçekleştirmeden önce mırıldanır. Ölüm korkusunu izlemekten haz alır.

"İşte bugün Elgorim Erathor! Artık benimsin. Vedalaş!"



Bu bir emir, koşul, şart. Ve elbet tez vakitte toplanır Erathor sonadını taşıyanlar ızdırap ve korku dolu büyüklerinin yatağının başında. Ve rutin, bilindik konuşmalar geçer daima. Büyük oğul her şeyi alır. Küçük ise sıfatına uygun küçük bir toprak ve özerklik ile tesselli edilir. Oğulların anası mı? Onu kimse kestiremez oğullardan başka.




İşte bu satırlar, küçük oğul Artanith Erathor'un güncesinden edinilmiştir.


Artanith Günlükleri - "Kendi Yelkenlerini Yaratmak"



dipnot: Hikaye karakterleri önceden belirlenmiştir. Olası bir dışarıdan müdahalede, gereği yapılacaktır. Emeğinize yazık olmasın.

İçinde yıkandığım su beni memnun etmiyor....Beni yıkayan onca hizmetçi kızda öyle..

Neden bu kadar mutsuzum peki?Ne beni bunca görkem,şatafat ve rahat içinde rahatsız ediyor?Neden Ulu Elgorim Erathor,un en küçük oğlu ben,yani Artanith Erathor,kensisine verilen Topraklara rağmen Aynaya baktığında uzun sarı saçlar,mavi bir çift göz ve göğsunde savaş sırasında bir kılıç tarafından açılmış koca bir kesikten başka birşey görmüyor?Nedeni basit..Çünkü ben eski kralın en küçük oğluyum.

Bu toprakları canı pahasına savunmuş biri için gereinden fazla küçük bir deniz şehri..Bana vaadedilen ve aldıım bir hediye.Oysaki bu şehrin köpeğe susması için önüne atılan kemikten bir farkı yok.Göğsümdeki iz daha fazlasını hakettiğimin bir kanıtı.Büyük kardeşim bütün bir krallığın tadını çıkartırken beni burada cariyeler ve ihtişamlı yemekler ile oyalamaya çalışıyorlar.Ancak bu düzen değişmeli. Krallık,hakedenin olmalı....

Bugün yemeğim sırasında bir haberci bana denizden gelen misafirler olduğunu söylüyor.Ben bu misafirin kim olduğunu tahmin edebiliorum.Beklediğim kişi benim kaderimde yazılanı yaşamama yardım edecek olandır.

Kara görülldüüü!

Büyük, göz dolduran ve kara alan üstüne kızıl bir anka kuşu deseni iliştirilmiş sancaklı, geminin gözcüsü sonunda iki satır haykırdı. Kamaramdaki masanın başında otururken keyifle gülümsedim ve ayaklandım. Üstüme başıma çeki düzen vermeliydim.

Ayağa kalkıp ardıma döndüm ve boyuma eş uzun boy aynası karşısında siyah kaliteli kumaştan dikilmiş ve hafif kaslı bedenime mükemmel oturan giysilerimi düzelttim. Kabzası ince ve örgü halindeki demirden oluşan epe kılıcımı belimdeki yerine yerleştirdim ve sırtımı geçen siyah saçlarımı geriye doğru tarayarak iri siyah gözlerimin önünü açtım. Her zamanki gibi şakaklarımdan önüme düşen saçlarımı ince birer örgü haline getirip uçlarını bağladım.

Hatrı sayılır bir zaman ardından nihayet özlediğim buluşma gerçekleşecekti. Evet saygı duyuyorum, nedir yani? Bir korsan bir şehir lorduna saygı duyamaz mı? Ben o ipi kaçmış serserilerden değilim. Ben uzun uğraşlarla ve büyük emekler sonucu koca bir filoya hükmeden, asil bir korsanım!

Hizmetçilere bni hazırlamalarını emrediyorum.Herşey mükemmel olamlı.Beklediğim kişinin benim için önemi muazzam.O Veidrava Knaak Korialstra,Tüm denizlerin hakimi,soylu korsan..Devasa korsan ordusunun komutanı.Güzel tarafı,benim uzaktan akrabam....

Şehrin yeni Lordu olmamaı kutlamak için çok uzaklardan geliyor.Oysaki Kralın ölümünden ve benim kutsal amacımdan habersiz.İpek pelerinim bana giydirildikten sonra odamın o uçsuz bucaksız derin denizi gören balkonuna çıkıyorum.gördüğüm manzara beklediğimdende iyi ve beni şaşırtıyor.Kendi kaldığı gemi olarak tahmin etiim büyük,siyah,iki kanadınada 2 şer sıra top dizili gemisi haricinde irili ufaklı 25 gemi daha...Beklediğimden çok daha fazlası.Bu karşı konulmaz güç ile benim emrimdeki ordular birleşince sevgili ağabeyimin orduları hızla düşecek!

Hizmetkarlara masayı ziyafet için donatmalarını ve hizmetin kusursuz olarak yapılmasını emrediyor ve şatodan çıkıyorum.Uzak akrabam Knaak'ı gemisi iskeleye yanaşırken karşılamam gerek.

Demir atılıyor. Muazzam bir gürültü, muazzam bir görüntü.

Gemim, iskeleye kusursuz yanaşıp, halatların atılmasından hemen sonra çelik bir merdiven uzanıverdi toprak anaya doğru. İki iri kıyım miço eşliğinde zarif adımlarla aştım merdiveni ve yüzümdeki derin tebessüme, aynı sıcaklıkla karşılık veren kuzenime doğru hızlı adımlarla ilerledim.

"Ulmo'ya nimet. Nihayet görüşme fırsatımız oldu sevgili kuzenim." dedim her zaman ki gibi kısık ama tok bir ses tonuyla.

"Geviş getiren ağabeyinin ziyaretimden haberi yoktu sanırım."
Ses tonumdaki ufak değişim, saygı eksikliğinden kaynaklanmıştı.

''Çok uzun zaman oldu sevgili kuzenim.''sesim sevecen ve saygı içeriyordu çünkü Knaak'a karşı her zaman büyük bir saygım vardı.

''Ağabeyime gelince onun bu aralar hiçbirşeyden haberi yok ülkeyi yönetmekle o kadar meşgul ki.''dedim sarılırken kuzenime.''Yönetmek'' kelimesini söyleken bilerek alaycı bi ses tonu kullanmıştım.

''Çok uzun bir yoldan geldiğini biliyorum.Gel! mütavazi şatomda senin için düzenlediğim ziyafete katıl!Eminim ikimizinde bunca yıldan sonra birbirine anltacak çok şeyi vardır.''

Ve ikimiz etrafımızda bir dizi muhafız ile şatoya doğru ağır ağır yürüdük.

Eni dar boyu upuzun bir masaya, masayı kaplayan hatta yerleri halı misali süsleyen şık beyaz bir örtü örtülmüş, koca masa iki kişilik hazırlanmıştı. Sayısını saymak için uğraşmadığım ama iki elin parmaklarını geçen hizmetkarlardan biri yanıma ilişip paltomu nazikce alırken, belimdeki kılıcıma yönlenmişti ki, elimle engel olup kuzenimle beraber yürümeye devam ettim.

Sofra iştah açıcı görünüyordu. Gözüme ilişen bir detay ise portakal dilimleriyle süslenmiş yaban ördeği olmuştu. Bu lezzeti çocukluğumdan bu yana haylice beğenirdim ve belli ki kuzenim bunu unutmamıştı. Hizmetkarlar bekletmeden servis yapmaya koyuldular.

Masa üzerinden beyaz kumaş peçeteyi alıp yakama iliştirdikten sonra çatalı ve bıcağı ellerime yerleştirip bir lokma ördek etini bölüp ağzıma götürdüm. Lokmayı yuttuktan sonra bir yudum şarap tadıp beğendiğimi belli edercesine dudaklarımı yaladım. Ardından bir kaç kelime ettim.

"Aslına bakarsan sevgili kuzenim, sana devredilen toprakları duyduğumda şaşırmadım değil. Elgorim'in daha adil olmasını bekler idim."

''Elogrim'in daha adil olmasını beklerdim.'' Bu sözler bana cesaret vermişti.

''Babam çok cesur ve onurlu bir sevaşçı,aynı zamanda iyi bir Kraldı.Fakat adalet duygusu fazla gelişmemişti.Gördüğün üzere zavallı kuzenine sadece bu deniz kentini bıraktı.Ancak şu an bunlar önemli değil.yemeğin tadını çıkaralım.''

Birden söylemek olmazdı.Bu tür mühim konular sabır ister.Ağzıma bir parça ördek eti alıp yavaşça çiğnerken kuzanimin vereceği tepkiyi dikkatle bekliyordum.

"Hadi Artanith! Aç ağzını da konuşalım kuzenim."

Tabağımdaki etten yeni bir lokma keserken, gözlerimi masadan kaldırmadan konuşmuştum. Ses tonum vurgusuz, yüz ifadem haylice durgundu.

"Yut lokmanı da bana o topraklar benim hakkımdı de, ağabeyim hazıra kondu de, bunu sindiremiyorum de, benden yardım iste."

Çatalıma taktığım lokmayı ağzıma götürdüm, lezzetine varmak istercesine yavaş yavaş çiğnerken, dudağımın tek tarafıyla sırıtarak karanlık gözlerimi kuzenimin mavi gözlerine iliştirdim. Lokmamı yuttum, şarabımdan bir yudum aldım ve bir kaç kelime daha ettim.

"Ya da istemediğini söyle."

Knaak hep çok zeki biriydi,lafı dolandırmayı sevmez ve laf dolandırıldığı zaman anlardı.Beklentimi anlamıştı ve bu süreden sonra ucuz devlet adamları gibi politika yapmak yersizdi.

''Aah ne diyebilirim....Ortada dönen haksızlığın farkındasın.Senin gözlemciliğini herzaman takdir etmişimdir.''

Boş yemek tabağını öteye ittikten sonra bir elma alıp arkama yaslandım.Kuzenimin gözlerine bakarak şunları söyledim:

''Öte yandan bu ağabeyimin şu anki durumundan memnun olduğumu ve senden yardım istemediğimi söylemek sersemlikten başka birşey olmazdı herhalde!''

Bu sözler üzerine uzun süre sessizlik yaşandı. Konuşulup anlaşmaya varılmamıştı, lakin bazı zamanlarda konuşmak için kelimelere ihtiyaç duyulmaz. Düşünceler oda içerisinde dönerek birbirleriyle bütünleşmiş, detaylar kalmıştı. Yola nasıl başlanacağı ve benim isteklerim gibi detaylar. Bunlar o an muallak kalmışlardı çünkü bu iki konu hakkında net fikirlere sahip değildim.

Yemekler yenmiş, meyvelerle mide pekiştirilmişti. Leziz aromalı kahveler ve kaliteli tütünler tüttürülmüştü. Ve artık, yorulmuştum. Oturduğum yerde yavaşça doğrularak konuştum.

"Diyelim ki bir savaş lordu tanıyorsun. Hmm... Ne bileyim, belki hatrı sayılan bir denizci. Sadece varsayıyorum sevgili kuzenim. Uzun sürelik tanışmışlığınız yanında bir de akrabasınız. Ve sen hakettiğin güce erişmek istiyorsun."

Ayaklandım ve belimdeki kılıcımı çıkarıp ses çıkaracak kadar güçlü, fakat zarar vermeyecek kadar hafif bir şekilde zemine vurdum.

"Düşündüm de, ben olsam yardım ederdim"

Başımı hafifce eğerek kuzenime selamımı sundum, "Yemek nefisti Artanith. Lakin artık istirahate çekilmek istiyorum." dedim ve ardıma dönerek gemime doğru yürümeye başladım.

Yatak odama giden dar,uzun yerde boylu boyunca serili kırmızı halısı olan ve duvarlardaki mumlardan süzülen ışık nedeni ile altın sarısı aydnlatılmış koridorda yürürken aklımda sadece biraz önce kuzenimle yediğim yemekte konuşulanlar vardı.Konu hakkında fazlaca detaya girmememe rağmen ondan yardım isteyeceğimi anlamış ve ben hiçbir mükafat vaadi sunmadan olabilecek şeyleri severek kabul etmişti.

Lakin Babamdan ve atalarımdan öğrendiğim birşey varsa oda insanoğlunun çıkarcı olduğudur.Kuzenim asil bir korsandır.Ancak oda bir insan.Bir elf kadar tecrübeli ve troll kadar kudretli olması insan olduğu gerçeğini dieştirmez.Ona güveniyordum.Ancak bu güven sonsuz değildi..

Koridoru geçtim,yatak odamın kapısını açtım.Muhtemelen bugün basit bir denizci kenti Lordu olduğumu kabullendiğim son gün olacaktı.Yarından ihtibaren kaderim yeni bir yol üzerinden geçecekti:Zafer yolu....

Çokca vakit geçti uyanmamın ardından. Epeydir güneşi bekliyordum ki sonunda altın rengi dostum kendini ağırdan satarcasına ufukta belirmeye başladı. Geminin kıçında güneş ışıklarının toprak anayı ısıtması bekledim. Yeterince yükselmişti, gözlerime vurmuştu ışıkları ki gözbebeklerimin görünebildiği tek durumdur bu.

Kamarama girdim. Yüzüme soğuk su çarpıp, dün giydiklerimden haylice farklı fakat yine siyah kumaştan dikilmiş giysilerimi üstüme geçirip saçlarımı taradım. Ardından masamın üstüne, iki tane tüm anakarayı kaplayan uzak ölçekli, bir tane de kuzenimin toprakları çevresini gösteren yakın ölçekli haritayı sermiştim ki, o sırada kapım tıklatıldı.

-Lord^um.
Elinde üstü kapalı, geniş, gümüşten bir kap tutuyordu.
-Dilediğiniz meyveleri çıkarttırdım mahzenlerden.

"Tazelerdir umarım hala?"

-ilk günki gibi diriler Lord^um. Buzdolu dolaplarımızda muhafaza etmiştik.

"Pekala Zaszgoral, kıçta masayı hazırlat ve kuzenimi meyve yemeğe davet et."

Hafif tebessümle bekledim, genç adamın kamaramdan çıkışını. İkinci kaptanım Zaszgoral, kılıç tuttuğu ilk günden beri yanımda. Övgüye layik, hırslı ve zeki bir adam haline gelişini izlemek gün ve gün bana gurur veriyor...

Her neyse tatlı meyvelerle mest olma vaktidir.

Yine karanlık rüyalar....Yine azap....

''Lordum!Lordum uyanın..Lordum!''

Beni bu kara kabustan çıkaran yadigar hizmetçimden başkası değil.Zavallı Benhtor, Gençliğimden beri yanımdan ayrılmaz.Sadakati övgüye layıktır.Babamın bana verdiği en güzel şey sanırım....


''Evet Benthor,ne oldu?''

''Lordum!Kuzeniniz Lord Veidrava Knaak Korialstra sizi gemisine meyve yemek için çağırıyormuş.eğer efendimiz kabul ederlerse kapıda kuzeninizin adamı size gemiye kadar eşlik etmek için bekliyor.''


Yatağımdan hemen kalktım.üzerime beyaz bir kıyafet giydim ve Benthor'a şunları söyledim:


''Kuzenimin adamına hemen geleceğimi söyle lütfen!Ve yanıma muhafız istemiyorum.


İskeleye giden taş yolu Knaak'ın bana yollamış olduğu adamla birlikte geçerken Kuzenimin ihtişamlı gemisi bana korkutucu gelmişti..Sanırım korkutucu oldukları için onlara korsan diyorlar diye düşündüm sonra.

Yanımdaki hizzmetkar beni geminin kıç tarafına kadar götürdü.Orda çok güzel hazırlanmış büyük bir meyve tabağı dikkatimi çekti.Ancak Kuzenimin bana bakışından beni sadece meyve yemek için çağırmadığını kestirmek güç değildi.

"Valar gününü aydınlatsın sevgili kuzenim. Buyur tatlı bir şeyler yemeliyiz."
dedim yine her zaman ki gibi kısık fakat tok bir ses tonuyla ve gülümsedim. Kuzenim otururken, ben dirseklerimi masanın üzerine koydum ve ellerimi yanyana getirerek parmaklarımı birbirlerine kenetledim. Ellerimi hafifce öne ilerletip tekrar eski haline getirmiştim ki bu hareketimle meyve servis başlatıldı ve elbette kaliteli şaraplar açıldı.

Tabaklar dolmuş, kuzenimin hafif gergin haline rağmen oldukça keyifli bir sohbetle beraber meyveler tüketiliyordu. Gemide olmamız nedeniyle etrafımızda sürekli bir hareket vardı, fakat hayır, denizin çalkantısından değil. Zaten benim gemim çalkantılardan en az şekilde etkilenecek biçimde yapıldı. Hareket etrafımızdaki adamlarımdan kaynaklanıyordu. Sürekli bir çalışma hali. Zemin siliniyor, parlatılıyor, yelkenler kontrol ediliyor, aşınan yerler onarılıyor, aşınmamış olsa bile sağlamlaştırılıp lekelerinden arındırılıyordu. Yanı sıra elbet naralar atılıp, maniler mırıldanılıyordu. Kadınların uğursuzluğu, içki, kan ve serveti konu edinen maniler. Bizde muhabbet kilitlendiğinde, başımızla, ayaklarımızla tempo tutarak, yer yer sözlere katılarak eşlik ediyorduk.

Etraftaki hareket bana yabancı değildi.En azından insanların oraya buraya koşmaları değildi.Savaş zamanlarında gerek gedik açıklmış surları sağlamlarştırmak,gerekse yaralanan askerleri kurtarıp tekrar savaşa hazır hale getirmek için bundan daha yoğun koşuşturmalara tanıklık etmiştim.Burdakinin tek farkı koşturanlar acı ve keder içinde değil keyif ve mutluluk içinde koşturması idi.


Lakin sohpet hayli sıcak geçiyordu.Bal kadar tatlı meyveler ve mükkemmel şaraplar....

Bir ara sohbet bir açmaz içine girdi.İşte o zaman kuzenime şunları söyledim:

''Adamların hallerinden memnun görünüyor.Belliki nicedir zafer sarhoşular.Ancak farkındasındırki karadaki savaş denizdekine benzemez.Kaybı daha çoktur.Ama senin gibi tecrübeli bir deniz kurdunun Zaten buna karşı bir planı vardır.Bence buda beni buraya çağırmanın asıl amacına götürür.''


Hafifçe gulerek o kara gözlere doğru oturduğum yerdn masaya doğru ilerledim ve:


''Hadi bana planından bahset!''

"Gel benimle kuzenim"

Ayaklandık ve kamarama doğru kısa bir yürüyüşe başladık, birbirimize yakın yürüyorduk ve ben bir taraftan konuşuyordum.

"Söylediğin doğru. Deniz savaşında zafere ulaşmak ve kara savaşında zafere ulaşmak için farklı stratejiler gerekir, fakat hangisinin daha fazla kayıpla sağlandığı o kadar net söylenemez. Bir kaleyi zaptederken ok yağmuruna tutulur, savunmasız yakalanan savaşcını kaybedersin. Açık denizde çarpışırken bir intihar saldırısıyla gemin tamir edilemez bir yarık alır, bin kardeşin birden Ulmo'yla vedaşalıp Mandos'un salonlarına alınır."

Kamaramın kapısının önüne varmıştık. Kapı bir hizmetkar tarafından açılırken, elimle uzaklaşmalarını emrettim ve kuzenime hitaben bir kaç kelime daha mırıldandım.

"Yani her çarpışmada, avantajlarımızı niceleştirip, tehditlerimizi azaltmalıyız."

''Fakat Ağabeyimin kalesinin surları sağlamdır ve deniz yolu ile fethi imkansız denecek kadar azdır.Ve malesef bana verilen ordunun içinde kuşatma silahları yok!Yapmak uzun zaman alacaktır....''

Evet karamsar konuşuyordum ancak ağabeyimin kapısını bir kutu şeker için çalmayacaktık.Ve bir komutan olarak en ağır kaybı göz önünde bulundurarak düşünmek zorunda idim.


Lakin kuzenimin bir planı olduğunu biliyordum ve bu sözlerime rağmenki tebbesümü bu engellerin palnına engel olamayacağının bir göstergesi idi....

"Öyle sanıyorum ki vaktimiz kısıtlı değil?"

Masa üzerindeki haritaları yavaş bir şekilde derlerken mırıldanmıştım bu kelimeleri ve devam ettim.

"Yine de emellere ulaşmak için çokca zaman gerekmez."

Haritalardan birini masanın ortasına çektim ve mürekkebe daldırdığım kuş tüyüyle Elgorim Soyu Krallığının sınırlarının üzerinden geçtim. Bir yandan da konuşmaya devam ediyordum.
"Toprakların eni de geniş, boyu da. Yani merkezine ulaşmak için daha kısa bir yol yok."

Haritanın üzerine basit bir şekilde insan şekilleri ve çeşit çeşit kılıç şekilleri çizmeye başladım.
"Ve dediğin gibi mevcut savaşçılar ve tecrizat hat safhada."

Haritanın tam ortasına -kalenin bulunduğu noktaya- 'M' harfine benzer bir taç şekli çizdim.
"İşte burası senin hakkın."


Masa üzerindeki haritayı biraz yukarıya kaldırıp yeni bir haritaya odaklandım. Doğal olarak kuzenimde benimle birlikte bu haritaya eğildi. Bu daha az kapsamlı ve daha uzak görüşlü bir haritaydı ve Elgorim Soyu Krallığı'nın hemen üstünde -az önce- çizdiğim taç şekliyle hemen hemen aynı biçimlerde bir ada bulunuyordu ve tıpkı bir taç gibi Elgorim Topraklarının başucu sınırlarınca genişlikteydi.
"Burası da Kxehardor adası. Benim deniz savaşını en iyi biçimde yönetebilmem için gerekli tek pul. Burası bizim vezirimiz. Beceriksiz bir kral ve ona sırt çevirmeye hazır yaklaşık 40bin savaşcısıyla beraber, yine de fethetmesi güç, lakin imkansız değil. Eğer bu toprakların kontrolünü sağlarsak, Elgorim Topraklarına devamlı olarak adam çıkartması yapabilir, hızla ve daha az zahmetle talan yapabiliriz. Tek koldan bir damar gibi kalbe doğru, sürekli yenilenen bir iştahla akacağız. Surlara dayandığımızda ise gemilerimden sökeceğimiz güçlü toplarım bize tünel açacak, ki surlar sallandığı an şehir düşecektir."

Konuşmam bittiğinde, Kxehardor adası üzerine imzamı attım. Başımı haritalardan kaldırdım ve kuzenimin yüzüne gülümseyerek baktım.
"İşte burası da benim hakkım."

''Kxehardor'un kralı beceriksizliği ile nam salmıştır.Zira bizde kendsini pek sevmeyiz.Fakat ağabeyim babamdan sonrada kontrolün onda kalmasını istedi.Sebebi malum....Kendisine baş kaldıracak potansiyel bir tehdit istemiyor.''


Planı güzeldi ve sonunda mutlak zafer vaad ediyordu.Fakat ağabeyimin ordusunu devirmek kadar zor birşey varsa o da Kxehardor insanını alt etmektir.Savaşçılıkkları ile nam salmış bir kavimdir.Ama krala olan sadakatsizliklerini kullanabiliriz.Kuzenimde tam da bunu demek istiyordu.


Tatmin olmuş bir ifada ile kuzenime döndüm ve:



''Teklifin gayet makul sevgili kuzenim.ada senin olabilir.Tabii Ağabeyimin dikkatini çekmeden nasıl işgal edeceğimizi söylersen....''

Parmaklarımı birbirlerine kenetleyip, dirseklerimi masanın üstüne koydum ve gözlerimi hiç kırpmadan boş bakışlarla haritayı uzun uzun süzdüm. Ardından sağ elimi yeleğimin cebine sokup, küçük parıldayan yeşil bir taş çıkarttım. Bir süre sağ elimde taşla oynaştıktan sonra, bakışlarımı kuzenime kaldırıp sinsi sayılabilecek bir ifadeyle gözlerine baktım. Kuzenim ise avcumdaki taşa bakıyordu.

"Basit bir aldatmacayla sevgili kuzenim. Basit bir aldatmacayla, ağabeyinin gözlerini dağlayabilir, ya da en azından gözlerini üstümüzden çekebiliriz."

Sağ elimi içindeki taşı kaplayacak şekilde kapattım ve kuzenime doğru uzattım.
"Ağabeyin bizi burdan beklerken..."

Avcumu açtım, lakin artık taş orada değildi, yavaşca sol elimi öne sürerek avcumu açtım, yeşil taş sol avcumun içinde parıldıyordu.
"Biz burada fetih yapıyor olacağız."

Taşın parıltısı, zafer parıltısı olarak gözlerimize yansımıştı. Aldatmaca yeterince uzun sürdürülebilirse, hazırlıksız bir orduyu arkadan dahi vurma şansı verecekti.

Uzun bir süre sessizlik oldu....Bir anda olacakların ötesini düsündüm.Kan,vahşet ve zulümden başka ne getirecekti bu savaşalar bize?Binlerce insan ölecekti.



Fakat şimdide bir öncekinden mutlu diellerdi ve sonrada olmayacaklar.İnsanlar tamahkardır!Birkaç önemsiz ruhun kutsal amaçlar göz önüne alındığında hiçbir değeri yoktu....



Taştan gözlerimi aldım ve imalı bir şekilde kuzenime baktım.Ve:


''Umarım o basit aldatmacan Küçük taş oyunun kadar başarılıdır sevgili kuzenim.''