Genç Çağ

Derin bir nefesle gözlerimi açtım. Yüzüstü yere kapaklandığımdan, ağzım-burnum toprak içindeydi, kısa kısa tükürerek ağzımı temizlemeye çalıştım, yetmeyince koluma sildim. Tozu, toprağı ağzımdan çıkardıktan sonra az önce yüzükoyun uzandığım yerde bağdaş kurarak oturdum. Bir sarmal çıkartmaya niyetlenip tabakama uzanmıştım ki orada olmadığını farkettim. Kısa kısa ve az edepsizlik taşıyan küfürleri dizeledikten sonra, arkamdaki geniş gövdeli ağacak sırtımı dayadım. Yakınımdaki buğday misali otu kökünden yolup temizledikten sonra dudaklarımı arasına koydum. Yanımda bir kitap olmalıydı diye mırıldanıp başımı öne eğdim ve kapişonu gözlerime kadar çektim.

Bulunduğum yerin dinginliği -evimle aynı olmasına rağmen- artık canımı sıkmaya başladı. Belki de bunun sebebi her an bir savaşın çıkacağı gerçeğine karşın hala duruyor olmamız. İçimde ki savaş aşkı ne zaman bu kadar baskın olsa hep korkmuşumdur. Savaş sırasında kardeşimden farksız hatta daha körelmiş oluyorum. Ne görüyor ne duyuyorum. Sadece hedefime odaklanıyorum. Buda benim başkalarını savunmamı önlüyor.

Herkesin suçluluk duyduğu bir konu vardır. Benimse babamı koruyamamış olmak. Kardeşim bunun her ne kadar saçma olduğunu söylese de -ki o herzaman mantıklı şeyler söyler- ben bu yükün bütün sorumluluklarını omzuma almakta ısrarcıyım. Zamanını tam kestiremediğim uzak geçmişte yine bir savaştaydık ve ben burda üç kişiyi sonsuzluğa uğurladım. Babamı, sevdiğim adamı, kendimi...

Bazen düşüncelerimden kaçmak için yüksek yerleri tercih ederim. Ağaç tepeleri, dağlar, yüksek kuleler... Ama bu gün aksine sanki yerin dibine girmek istermiş gibi ufak bir mağaraya doğru girdim. Belki burada vahşi bir hayvan vardır ve biraz eğlenirim. Bu düşünce gülümsememi sağladı ve mağarada gürültülü bir şekilde ilerledim.

Karşıma bir boz ayı çıktı- ne büyük şans. Onu uyandırdığım için eminim bana kızgındır diyerek üzerine yürüdüm. Ama tabiki amacım ona zarar vermek değildi. Onunla biraz oynicak -sinirlendiricek- sonrada oradan uzaklaşıcaktım.

Boz ayıya doğru ilerledim suratımda dışardan bakıldığında hiç de hoş bulunmayacak bir gülümsemeyle. Dibine kadar girdikten sonra burnuna bir yumruk attım -hafifçe tabiki-. O ise var gücüyle bana saldırdı. Kolumda şimdiden üç çizik oluştu. Neyseki çok derin değil. Sonra hızla hareket ederek arkasına geçtim. Afallaması hoşuma gitti. "Hadi iri dostum eminim bende daha fazla yara..." cümlemi tamamlayamadan bir darbe daha yedim. Bana saldırmasıyla duvara çarptım. Buda sırtımda derin bir yaraya neden oldu. "Evet dostum bana iki tane daha çizik hediye ettiğinde seni rahat bırakıcağım." dedim ve sırtına tırmandım. O an sallanıp beni mağaradan dışarı attığında Xar'ın ayakları dibine düştüğümü fark ettim ve ona suçlu bir çocuğun annesinden özür dilemesi gibi gülümsedim.

Ayaklarım önüne paldır-küldür düşen elfkızının, çocuksu ifadesini gördükten sonra bir kıkırtı koyuvermiştim. Lakin böyle telaşla gelmiş olmasının nedenini merak ederek, geldiği yöne doğru baktım. İri bir ayı uzaktan bizi izliyordu. Neyse ki hırslı çıkmadı ve inine doğru geriledi, ardından gözden kayboldu. Bakışlarımı tekrar önümdeki hanıma çevirdiğimde toparlanmış ve düzgün bir şekilde oturmuştu bile. Lakin yaralı idi. Yaraları derin değildi, yine de bu konuya değindim.

"MiLady, pratik yapmak için daha az zararlı birilerini seçmelisiniz. Görev öncesi zarar görmenizi istemem doğrusu."

Yaralarına bakarak ekledim.

"Üstelik kolunuzdaki yaralara bakılırsa saldırılar arkadan gelmemiş, ya düşmanınızı hafife almışsınız, ya da sol yanınız zayıf noktanız."

Gülümsedim.

"Dilerseniz bir kaç numara öğretebilirim?"

"Üstelik kolunuzdaki yaralara bakılırsa saldırılar arkadan gelmemiş, ya düşmanınızı hafife almışsınız, ya da sol yanınız zayıf noktanız."ve ekledi "Dilerseniz bir kaç numara öğretebilirim?"

"Aslında sadece rakibime zarar vermemek istemiştim." Kıkırdadım. Ama haklıydı yakın dövüşte en iyisi değildim. Ama bu savaş 'iyiyi' sınır görmüyordu. Mükemmeli kabul edebilirdi yalnızca ve bunun içinde bu insandan yardım alabilirdim. Ayağa kalkmak için hamle yaptığımda ellerini uzatıp zarif bir hamleyle beni ayağa kaldırdı. Buna ihtiyacım olmadığını oda biliyordu ama bana karşılık vermemek kibarlığına gölge düşürürdü.

"Eee Xar çok fazla vaktimiz olmadığı göz önüne alınırsa şu numaraları ne zaman öğrenebiliceğim?"

Kılıcımı kınından çıkardım ve ağaç gövdesine bir kaç çizik attım. Kendimi beğenmiş bir edayla tabi. Ama onun yüzüne döndüğümde benden daha fazlasını beklediği açıktı.

Yine o özür dileyen bakışımla "Pekde iyi sayılmaz ha?" dedim. Cevap vermesini beklemeden "Tamam o kadar kötü bakma Xar zaten beni geliştirmen için burdayım" dedim ve sinir bozucu bir kahkaha attım. Bu benim bile sinirimi bozmuştu. Kim bilir insanın ne kadar sinirlenmesine yol açmıştı.

Gülümsedim ve burnumdan sertçe nefes verdim. Göğsümde kavuşturduğum kollarımı çözdüm ve hanımdan silahını rica ettim. Şık bir hareketle kabzasını bana döndürdüğü kılıcı elime aldıktan sonra baştan aşağıya süzdüm. Ardından hedefimdeki ağacın gövdesine baktım.

"Kılıcı kullanmaktaki zarifliğiniz etkileyici. Lakin düşmanlarımızın üzerinde sağlam zırhlar olacak, tıpkı bu ağaç gibi sağlam."

Silahı sağ elimden sol elime geçirdikten sonra ağaç gövdesine doğru kolum dümdüz olacak şekilde uzattım. Tehditvari bir bakışın ardından bir kaç kelime daha ekledim.

"Önemli olan silahın ağırlık merkezini bilmek ve bileği sağlam tutmaktır."

Elf kızının gövdede bıraktığı çiziklerin üzerine kılıcı savurdum. Kılıç tamamen gövdenin içerisine girmişti ki ivme kazandırıp kılıcı ağaçtan kurtardım. Kalınca bir parçayı söküp almıştım.

"Burada gördüğünüz benim gücüm değil idi. Kılıcınızın kudretiydi."

Duraksamadan konuşmaya devam ettim.

"Kılıç; kullanıcısına uyum sağlar, bunu sadece bilmek yeterlidir. Nasıl ki bir kemik kırılmadıkça bükülmez, kılıçta kırılmadıkça gösterdiğiniz yönden sapmaz."

Kılıcı dostdoğru ağacın gövdesine sapladım. Kabzaya kadar giren kılıcın ucu öbür yandan peydah olmuştu.

Elinden kılıcı aldım ve gösterdiği şekilde tuttum. Anlattıkları beynimde resmedilmişti ve benim onları tekrar tekrar izlemem yetiyordu. Kılıcı hafifçe sallayarak duvarda farklı izler bıraktım. Yaptıklarım öncekilerden daha iyiydi. Gözle görülür bir farkı vardı; ama tabiki buda yeterli değildi.

Tekrar tekrar beynimdeki görüntüleri izledim. Ne kaçırdığım bir nokta nede yanlış hatırladığım ayrıntılar vardı. Ama yinede onun kadar iyi olamıyordum. Bu düşünceyi kafamdan çıkardım, resimlere son bir göz attım ve kılıcı tekrar salladım. Bu sefer öncekilere göre daha sert ve keskin hareket ettim ve bu sefer ağaçta çizik bırakmak yerine delik açtım.

Suratımda bir gülümsemeyle Xar'a döndüm ve "ilk çalışmamız olduğunu göz önünde bulundur" dedim ve ardından kıkırdadım. Kıkırtıma karşılık verdi. İlk defa yüzünde başka birini gördüm. Eskilerden mi kalma yoksa şimdiye kadar benim göremediğim bir detaymıydı bilmiyorum ama gözlerinin yeşilini görebiliyordum o an. Derinlerde bir yerlerde saklı olan o yeşili...

Gözlerimin içine dikkatle ve sevecen bir ifadeyle bakan hanıma, o bana baktığı sürece gülümseyerek karşılık verdim. Hanım kılıcını kınına sokarken bende kapişonumu açıp, omuzlarıma iteledim. Hafif bir esinti hissettiğimde, kaşlarımı çatıp irkildim. Fakat hemen toparladım mimiklerimi. Lakin kötü bir his içimi kemirmeye devam ediyordu. Hemen içimde oluşan tedirginliği çeşitli şeylere yormaya başladım.

Babam neler yapıyor acaba, peki ya şehir sukünet içerisinde midir ki? Hem elf beyi nerelerde.. Evet.. Qoarat hakikatten nerelerde ki?

Dile getirmedim bu düşüncemi. Yavaş adımlarla ilerleyen elfkızına, eşlik etmeyi tercih ettim.

Arkamdan geliceğini bilerek yavaş adımlarla ilerledim. Giderken aklıma bir kaç düşünce vardı ama sadece bir tanesini dile getirdim: "Aslına bakarsanız içimde farklı hisler var. Bazı sıkıntılar, endişeler. Bu savaşta yer almayı canı gönülden istesemde bu sıkıntıları engelliyemiyorum. Bu sıkıntıların hemen hemen hepsi kardeşimle ilgili sanırım ablalık iç güdümü hiç bir zaman bastıramicağım." Ufak sahte bir gülümsemeyle arkamı döndüm ve suratına baktım. Suratını, gözlerini daha fazla görmek istediğim içindi bu davranışım. Bana bakıyordu ama ilgisi kesinlikle bende değildi. Ne düşünüyor du acaba?

Hızlı adımlarla konuta ordan da odama ilerledim. Kendimi farklı ama taze hissediyordum. Bomboş oturup biraz düşünmenin kimseye zararı olmazdı. Olayları tartmak hareketlerimi tasarlamak günlük hayatımda yaptığım en gerekli şey oluyordu çünkü.

Gördüğüm gündüz düşünün etkisi hala üzerimde tarlaya doğru ilerlerken birden tütünü sarabilecek o ince kumaşın olmadığını hatırladım.Sinirli bir kahkaha attım.Daha önce Xar ile oturduğumuz ağacın altına oturdum.Bedenim hala anıların-gerçekten acı anıların- etkisiyle titriyor bu titreme bedenim üzerindeki kontrolsüzlüğümü yüzüme vurup kendimi güçsüz hissettiriyordu.

Ve lanet bedenim artık kendime duyduğum öfkeyle daha da şiddeti titriyordu.

Kendimi rahatlatmak ve kontrol altına almak için yüzümü yalayan rüzgara odaklanıp gözlerimi kapadım.Gireceğim transın beni tekrar geçmişe götüreceğini biliyor ama artık ciddi bir savaşın içine girmek üzere olduğumuzdan bu zayıflığın üzerine gitmem gerektiğini hissediyordum.

"Xar."

"Sana yeşil gözlerini geri vereceğim..."

Ve bunun için acıma gömülmeye razıyım diye düşündüm.Ve herşey bittikten sonra tekrar kendi hayatıma dönecektim.Bir dostun görevi buydu.Ona herşeyi vermek ve yeri geldiğinde gitmeyi de bilmek.Güzel elf kızını edişelendirmenin anlamı yoktu.Biten şeyleri ben bilebilirdim , bir kısmını da olsa Xar da bilebilirdi , ama başkası bilemez bilse de anlayamazdı.

Zihnimi boşaltıp kendimi rüzgarın serinliğine bıraktım.Bir süre sonra rüzgarı da duymamaya başlamıştım.Önce bembeyaz bir boşluğa düştüm.Boşluk giderek karardı , karardı , karardı...Simsiyah uçsuz bucaksız bir yerdeydim.

Yatıyordum.Ama ne kalkabiliyor , ne de kımıldayabiliyordum.Uzun bir süre orada kaldım , o sonsuz boşlukta yapayalnız...

Gözlerimi açmayı başardığımda aydınlık temiz bir odada yatıyordum.Karanlığa alışan gözlerim bu kadar ışığa itiraz edercesine tekrar kapandığı halde zihnim açıktı ve odadaki telaşlı adımları duyabiliyordum.

Kımıldamak gerçekten çok zordu.Yine de ellerimin korumak istercesine karnımda birleştirmiştim.Ama o bildik his yoktu.Aslında hiçbir şey yoktu.Sadece boşluk.

Ne olmuştu?Hafızamı zorladım ama tek bildiğim artık içimde Xar'ın çocuğunu taşımadığımdı.O körcesine gençlik aşkını da...

Gözlerimi açtım ve doğruldum.Odada bulunan kişiler - otacı olmalıydılar- telaşla beni geri yatırmaya çalışırken silkinip ayağa kalktım.En ufak bir hareket bile zor geliyordu ama güçlü olmak zorundaydı.

"Xar nerede?"

Odadakiler engel olamayacaklarını anlamış otoriter tavrım karşısında cevap vermek zorunda hissetmişlerdi kendilerini.

"Henüz uyanmadılar Lady Lyra ama endişelenmeyin yakında kendine gelecektir.Fiziksel olarak tamamen iyileşmiş durumda ama yaşadığı şokun etkisi hala sürüyor."

Öfkeyle adamın yakasına yapıştım ama eski gücüme kavuşmam için çok zaman geçmesi gerekiyordu anlaşılan ki ani hareketimden sonra gerisingeri yatağa oturmak zorunda kaldım.Sesimdeki tını öfke olmalıydı ama duyduğum ses buz gibiydi sadece.

"Ona benim iznim olmadan birşey söylemek gibi bir hata yapmamışsınızdır umarım."

"Eğer işinizden anlıyorsanız neden bahsettiğimi biliyor olmalısınız.Ve sizin iyiliğiniz için umarım Xar bilmiyordur.O şokun nedeni bu ise eğer inanın şok yaşamaya fırsatınız olmaz"

Nefesim kesilmişti.Bu tek başıma çekmem gereken bir acıydı.Xar ASLA bilmemeliydi.

Adam tehtidim karşısında ürkmüş kekelemeye başlamıştı.

"E ee efendim hayır efendim.O günden beri kendine gelebilmiş değil.Ondan Lady Lyra.Birşey söyleyemedik.Efendim."

Tuttuğum nefesi rahatlayarak bıraktım.

"Pekiyi.Meseleyi bilen kim varsa lütfen ağzını sıkı tutmalarını söyleyin.Xar'ın bu konuda hiçbir şey öğrenmesini istemiyorum.Lordunuza bir şok daha yaşatmak istemezsiniz zaten."

Adamların benden bu kadar ürkmesi şaşırtıcıydı.Görüntüm mü değişmişti yoksa? Umursamadım.Emirlerime devam ettim.

"Ve en kısa zamanda uzun bir seyahat için gerekli eşyaların hazırlanmasını sağlayın lütfen."

Karşımdaki adam kendini toparlamıştı artık.

"Lady Lyra bırakın uzun bir yolculuğu bu odadan dışarı çıkmanız bile tehlikeli.Lütfen yatın.Yolculuğunuz için Lordumuzun uyanmasını bekleyin hiç değilse."

Sert bakışlarımı adamın yüzüne diktim.

"Buradan gidiyorum.Tehlikeli ya da değil fark etmez.Ve varlığım Lordunuza kötü anılarını hatırlatmaktan başka birşey sağlamayacak , ve bana da öyle.Eşyaları hazırlıyor musunuz böylece çıkıp gideyim mi?"

Adam gönülsüzce kapıdan dışarı çıktı.Ben de eşyalar hazırlanana kadar yatağa tekrar uzandım.Ve uykuya daldım.

Neyse ki uyandığımda yatağımın yanında gerekli eşyalar hazırlanmış duruyordu.

Çıkmadan önce Xar'ın kapısından başımı uzatıp solgun ve artık her zamankinden daha sert ifadesiyle üzerime gelen o pusu hatırlatan yüzüne baktım.Belki bir daha asla o yüze acı çekmeden bakamayacaktım.

Arkamı döndüm ve gittim.

Odamda gözlerimi yummuş uykuya dalmayı bekliyordum. Kötü anılar gözlerimin önünden geçmeliydi ama hiç birşey yoktu. Ne savaşlar ne ölümler,hiçbirşey... Sadece derin ferah bir boşluk. Bu rahatlamanın ne demek olduğunu anlamlandırmaya çalıştım. Genelde renklerle ilgili bi takıntım vardı. İnsanların renklerle ilgili görüşlerinin aksine ben beyaz renginin kötü olduğunu düşünürdüm. Çünkü içinde hiç birşeyi saklamaz dışa vururdu. Renkler benim için bu kadar basit değildi. Babam geleceğin habercisi olduğuna inanırdı. "Mühim olan yorumlamak." O sesi nasıl unutabilirdim ki?

Bu gün ise zihnimdeki renk bordoydu. Bordo bir şekilde kanı temsil ederdi. Kirli kanı... Eğer bir yorum katmak gerekirse ve bulunduğum kardeşliktekilerin asil ve temiz kandan geldikleri düşünülürse bu akıcak kan Boraw'ın ordularına ait olucaktı. Bu düşünce rahatlamamı sağladı. Renklerime herzaman güvenirdim. Bir şekilde bir yeteneğim olmalıydı. Hala kör olan bir yetenek.

Daha fazla odada duramiyacağımı anladığımda ise ufak bir parşomene bir şeyler karaladım. Kalemimi hokkasına soktum ve bu parşomene son bir kez baktım. "Lady Lyra benimle ufak bir gezintiye çıkıp sıkıntımı paylaşmanızı diliyorum. Tütün tarlalarının orada olacağım."

Elf kızının kapısına geldiğimde alttan sızan aydınlığı gördüm ve sevindim. Uyanık olmalıydı. parşomeni kapıya iliştirdim ve iki kez tıklattım. Daha sonra bir insan gözünün zor seçeceği bir hızla bahçeye ilerledim.


Tütün tarlalarına geldiğimde yerde bir silüet gördüm. Daha rahat seçebilmek için yaklaştığımda ise elf kızının yerde kıvrandığını gördüm Hızla yanına gidip eğildiğimde ise bilincinin yerinde olmadını farkettim.
"Lady Lyra kendinize gelmelisiniz." İyice tedirgin olmuştum ve elf kızını sarsmaya devam ettim.
"Lyra uyanın neyiniz var?"

Bedenim zihnimden çok uzakta bir yerde boş bir uğraşla çırpınmaların ardından umutsuzca cenin pozisyonuna geçmiş belirli aralıklarla gelen güçlü seyirmelerle sarsılıyordu.

Geçmişin gölgeleri arasındaki gezintimden birden tutulup sertçe şimdiki zamana çekildim.

"Lady Lyra kendinize gelmelisiniz."

"Lyra uyanın neyiniz var?"

Ani bir hareketle sıçrayıp dövüş pozisyonuna geçmekte zorlanmadım.Saldırıya geçeceğim andaysa karşımdakinin Lady Alatariel olduğunu farketmemle olduğum yere diz çöküp sanki saatlerce dövüşmüş gibi hızlanmış olan soluklarımın bir düzene girmesni bekledim.

"Ah...Ala..tariel...Endişelendirdiğim için üzgünüm...Sadece kendimi...meditasyona fazla...kaptırmışım."

Nefesim yavaş yavaş düzene girerken geçmişin küllerini aklımın gerisine itmiş Lady Alatariel'e gülümsüyordum.