Genç Çağ

"Emin olun görülmekte olanlar bile bana ağır geliyor."

Eh madem başladık devam edelim muhabbettimize diye geçirdim içimden ve samimi bir ses tonuyla karşılık verdim.

"Peki siz ve kardeşiniz? Sadece ormanda yaşamını süren iki nightelf olduğunuza inanmak güç"

Odam pek rahat olmasa da bana ayrılniş bir yer olduğu için teşekkürlerimi sundum. Herkesin ayrı yerde bulunması samimiyeti engeller. Neyse ki konseyin verdiği karar da bu yönde... Ben geceleri uyumaktansa etrafı izlerim. Şimdi de tek düşüncem ay ışığının bir bulut parçasından geçerken verdiği izlenim.

Sonradan kalkıyorum yatağımdan ve karanlık koridordan ilerlemeye başlıyorum. Tam başka bir odanın önünden geçerken sessiz konuşmaya çalışan-nedeni gece geç saat olması olabilir- iki ayrı ses tonu duyuyorum. Kardeşimin orda olduğu gayet açık...

İçeriye girmeden kapının eşiğinde bekliyorum.

İnsan şaşırtıcı derecede dikkatli olduğundan kardeşimi ortaya çıkarmada zorlanmıyor. Bense kendimi ele vermektense konuşmaları dinlemeyi tercih ediyorum. İnsan kısık bir mum ışığıyla haritaları incelerken kardeşimde merakıyla onun geçmişini aydınlatıyor. Dikkatimden kaçmadığından insanın geçmişinde önemli bir şey olduğuna eminim. Sözünü aniden yarıda kesmesi sıradışı-benim için-.

Dinliyorum.. Sonunda insan da soru soruyor "Peki siz ve kardeşiniz? Sadece ormanda yaşamını süren iki nightelf olduğunuza inanmak güç"

"Biz biryerde değiliz","İstersek heryerde istemezsek hiçbiryerde.." diyerek içeri giriyorum. Zaten kadeşime bu kadar yakın olması bile beni sinirlendirircesine.

Keyifle buyur ettim genç elfi içeri. Yeni bir sarmal çıkararak, ucunu ateşe verdim.

-Biz biryerde değiliz, istersek heryerde istemezsek hiçbiryerde.

Nightelflerin geceleri kazandığı görünmezlik özelliğinde bahsediyor gibiydi, lakin bu genel özelliği mırıldanmasından fazlası olduğunu düşündüm.

"Asıl merak ettiğim, gözleriniz kör olmasına rağmen, benim kadar görebiliyor oluşunuz. Gözler körelince başka duyular şaha kalkar, derler. Fakat ötesinde farklı bir şey var, sanırım?"

"Ötesi fazla karışık. İstersen o tarafı bende kalsın, ama şunu bil gözlerimin seninki kadar iyi gördüğü de öteki duyularımın şaha kalktığı da doğru bilgiler. " bir an kardeşime yöneliyorum sanki 'Niye geldi ki bu' dermiş gibi bakıyor tekrar dikkatimi toplayıp insana dönüyorum "Bizim ormanda yaşayan iki nightelften farkımız olduğuna inanıyorsun ve şimdi de gözlerim hakkındaki bilgilerini tazeliyorsun. Neden bu kadar ayrıntı verelim sonuçta orc doğrayıp ayrılacakken sana bağlanmak istemem -burda daha çok Alatariel'i kastediyordum ama şimdilik onun adına konuşmak erken-." dedikten sonra tekrar kardeşime dikiyorum gözlerimi.

"Bir yabancıyla zorlu bir göreve çıkmak istemem doğrusu. Fakat senin istediğin gibi olsun genç dostum."

Kara gözlerimi genç elfe dikmiş vaziyette, kısa süre sessizce kaldım. Sonra tekrar gülümsedim ve tütünümden bir nefes çektikten sonra tekrar haritalara eğildim. Az önce mırıldandığım sözlerime bir kaç kelime daha ekledim.

"O halde plan yaparken, birlikte hareket edebilme durumumuzun zayıflığını da eklemek gerekiyor. Plan demişken, hazırlandığında detaylarını bilmek ister misin? Yoksa hala o kadar detaya gerek yok mu?"

"Haritalarda detaylara ihtiyacım olacak ama hayatımı ve gözlerimi anlatırken değil."

Bu adam beni hafife aldıysa da korkmasını öğretmem pek uzun sürmeyecek. Acaba daha önce hiç nightelflerle savaşa, en azından suikaste girmiş midir? Tek şeyden eminim geceleri üstünüz, sabahları insanlardan farkımız yok.

Bu adam ülkesinin savaşçı prensi,varisi; ses tonumu kibarlaştırıp bu düşünceleri kovmam için iyi bir neden...

Kardeşim herzamanki atmaca ruh hali içinde. Böyleyken şahinine ne kadar çok benzediğini fark ediyorum. Niyetini her an belli eden sinirli yapısının aksine ben daha sakinimdir. Belkide kendime 'sinsi' demek daha doğru olur.

Bizimle birlikte savaşıcak bu adama daha kibar olmalıyız ki ondan bize bir zarar gelmesin. Hemen güveni tazelemek için araya giriyorum.

"Sen zaten kendini en iyi savaşırken anlatırsın küçük kardeş. Kelimeler sana pek uygun değil." Suratımda ufak bir tebesüm var. Burda olmak yada ortamdaki havayı yumuşatmak umurumda değil. Sadece ilerde olabileceklere karşı önlem almaya çalışıyorum.

Kardeşim bu konuda haklı... Savaş herşeyim o da bensiz hiçbirşey...

Karanlık gözlü adama bakıp tekrar ağzımı açcakken susuyorum. Konusmamam için nedenler fazla...

"İyi geceler insan dostum". diyerek odadan çıkıyorum. Alatariel'in uyumayacağını,uyumadığını bilerek.

Kardeşim gittiği için içimde bir heyecan olduğunu gizliyemem. Ama muhtemel nedeni o burdayken kendimi tehlikede hissetmemdir. Başka neden olsun ki? Şimdi bu yabancıyla tekrar yalnız kaldım. Bana yönelttiği soruya yanıt veriyorum konuşmanın şu dakikasında çok saçma olmasına rağmen:

"Sadece ormanda yaşamımızı sürdüren iki nightelfiz uzun zamandır." Derin bir nefes alıyorum. "Ama tabiki önceden böyle değildik. Savaş en iyi bildiğimiz şeydi. Babamızın bize bıraktığı en büyük miras. Kardeşimin suratındaki izlerden ne kadar savaşsever biri olduğunu görebilirsiniz. Yada ne kadar çok yara aldığını. Bu yaraların ne gibi savaşlardan hatıra kaldığınıda az çok fark edersiniz Oridiuxar." Bu kadaranın ona yeticeğini düşünüyorum. Çok meraklı birisi gibi görünmüyor zaten. Hem aramızda sadece bir güven bağına ihtiyacımız var fazlasını ne yapalım ki?

"Xar Lady'm. Bana Xar diye hitap edebilirsiniz."

Hikayenin detaylarla budaklanmamasına sevindiğimi gizleyerek ellerimi iki yana açtım ve mırıldandım.

"Dilerseniz görevimize yoğunlaşalım?"

Boynumu iki yana sertçe sallayarak çıtırdamasını sağladım ve haritaların üzerine doğru vücudumu çökerttim. Önümde Eznora ve Hargoly kıtalarının birleştiği noktaları detaylıca gösteren üç tane harita vardı ki zaten iki kıta arasında başka bir kara geçidi bulunmamaktaydı. Elime masa üzerindeki hokkanın içine iliştirilmiş karga tüyünü aldım ve ucunu mürekkebe batırıp haritada belli noktaları karalamaya başladım. Bir yandan da mırıldanmıştım.

"Çoğu dindar büyücülerin, sadece rengi yüzünden karga tüyü kullanmadıklarını biliyor muydunuz Lady'm. Halbuki yazım işine en yatkın tüydür."

...

Haylice zaman geçmiş, elimdeki tüyü tekrar hokkanın içine bırakmıştım. Mürekkebin kurumasını bekledikten sonra haritaların üçünü de masadan kaldırıp yere serdim. Pek iç acıcı bir yüz ifadem olmasa da gülümseyerek doğruldum. Bir yandan konuşmaya başlamışken, öte yanda sağ elimin işaret parmağını haritalarda gezdiriyordum.

"Bu iki geçidin eni ve boyu bizim lehimizde. Oldukça dar, düşman 5erli sıradan fazla bir düzenle üzerimize yürüyemez. Ayrıca oldukça kısalar, bu da peşi peşine seri bir şekilde dizilemeyeceklerini gösteriyor. Burada gideceğimiz yol oldukça açık. Ben ve Qoanat geçit üzerinde dizelenecek düşmanların ilerlemesini engellerken, sizde arkada yığılanları oklarınızla saf dışı bırakacaksınız."

Parmağımı sona kalan geçide doğru kaydırırken dudaklarımı büzdüm ve konuşmaya devam ettim.

"Lakin Prolm geçidi fazlaca can sıkıcı. Oldukça geniş. Hatta bir vadi bile demek yeridir. Burada yeterli olabilmemiz sadece şansımıza kalmış. Siz, düşman yaklaşmadan devirebildiğiniz kadarını devirmelisiniz ki şansımız artsın. Ayrıca umarım kardeşiniz bahsettiğinizden daha da iyi bir savaşçıdır ve bir an evvel birlikte çalışmaya karar verir. Lakin bu alanda, hiç bir kimse tek başına hayatta kalamaz."

Derken gözlerim parıldamıştı. Aklıma anlık gelen bir fikir, saplanıp kalmıştı resmen. Fakat hemen toparladım kendimi. Bu konu için erken. Başımı haritadan kaldırdım ve elfkızına bakarak bir kaç cümle daha kurdum.

"Tek soru işaretimiz, düşmanın hangi geçide önce varacağı. Kamp yerlerini, hareket hızlarını ve geçitlere uzaklıklarını öğrenmemiz gerekiyor. Bunun içinde haberci baykuşları kullanabiliriz, fakat haylice yavaş olacaktır. Yine de tek çare gibi görünüyor."

Şu ana kadar kendimi çok saf dışı hissettim. Bir işe yarayabiliceğim bu anı hemen değerlendirdim tabiki. "Belki kardeşimin yaşlı şahini işimize yarar. Yaşlı dediğime bakmayın oldukça hızlıdır. Ama şu an kardeşimi rahatsız etmek istemiyorum. Genellikle benim sözümüde dinler ama burda o bile biraz huysuz." Kendime her fırsatta huysuzlanmamayı hatırlatmam gerekicek.Biraz duruyorum ve nerde olduğunu düşünüyorum. "Şahinimiz baykuşların yanında."

Baykuşların yanına gidiyoruz. İşte kardeşimin güzel şahinide orda yanına yaklaşıp gözlerimle ona selam veriyorum. Oda olduğu yerde kanat çırpıyor. Ona yardıma ihtiyacımız olduğunu söylüyorum. Geçitlerden bahsediyorum. "Burda sana iş düşüyor dostum. Bizim için bu geçitleri kontrol etmelisin. Boraw'ın ordularının ne kadar süre içinde oraya varıcaklarına bakmalısın. Çabuk ol dostum çok zamanımız yok."

O an arkamı döndüğümde insanın bir baykuşun bacağına bişeyler sardığını fark ediyorum. Ona ne yaptığını sormak istiyorum ama kimsenin işine karışmak istemem.

Şahin yola çıktı. Gün batımına burda olur. Burada bir gece daha kalıcaz gibi görünüyor. Ama zaten artık burada ne kadar kaldığımızın bir önemi yok -bu işten çabuk sıyrılamicağımı anladım artık. Kardeşim şahininden uzak olduğu için huzursuz. Ona sormadan şahini yolladığım için de bana kızgın. Tam bunları düşünürken yaşlı dostum beni şaşırtarak geri dönüyor. Ne kadar hızlı olduğunu unutmuş olmalıyım

Kardeşime yöneliyor. Aralarında sözsüz bir sohbet başlıyor ve kardeşim o an bize dönüp: "Üç gece sonra Seark Geçidine varacaklar. Aybı gün içerisinde Dauns Geçidini geçmeye çalışıcaklar." Durup yüzünü bana çeviriyor. Ağzının kenarlarındaki çizgiden 'çalışıcaklar' diyerek anlatmak istediğini anlıyorum. Devam ediyor. "Daha sonrada Prolm Geçidine yönelicekler. Yaklaşık 4 gün sonrada bizi daha zorlu bir mücadele bekliyor."
Gözlerimi kapatıyorum. Söylediklerini kafamda tartıyorum...

"Hmmm"

Elimle çenemi sıvazlarken, sakallarımın iyice dağıldığını farkettim ama umursamadım. Derken sesli düşünmeye başladım.

"Üç gece sonra, bize en yakın olan geçitte olacaklar. Demek ki düşündüğüm kadar acelemiz yokmuş. Muhakkak yetişecektir."

Bir kaç kelime mırıldandıktan sonra düşüncelerimden sıyrıldım ve yanımdaki silah arkadaşlarıma hitaben konuşmaya başladım.

"O halde, iki gün sonra, gün batımında yola çıkarız. Şüphesiz gece çok daha hızlıyız -kısa süre gülümseyerek elfleri süzdükten sonra bir cümle daha ekledim.- ve çok daha güçlü."

Burda boş geçicek iki günüm daha mı var yani? Normalde buna sızlanırdım ama burda birşeyler farklı. Her ne kadar gelmeyi istemesemde şimdi burda olmaktan memnunum. Yeni birileriyle tanışmış olmanın verdiği mutluluktur belkide. Ama bunu fazla belli etmemeliyim.

Bu kopuk sohbetin ardından odalarımıza çekiliyoruz. Yatağın üzerinde uzanıyorum. Gözümü her kapattığımda hayalimde canlanan görüntülerden bıktım. Eskiden olsa böyle bir durumda -bir savaş durumunda- heycanlanırdım. Ama bu heycan babamın ölümüyle birlikte yok olup gitti.

Daha fazla dayanamayıp yürüyüşe çıkmaya karar veriyorum. Yabancıyla karşılaşma umuduyla...

Çare yok. Yorgun hissetmiyordum. Ayrıca uyumak için can atan kişilerden birisi de sayılmam. Önce doğrulup, yatağın ayakucuna oturdum, sonra da tabakama uzanmak için ayaklandım. Bir sarmal çıkartıp, ucunu ateşe verdim. Oda dumanaltı olmadan önce balkon kapısını açtım ve yerdeki irice taşı kapanmaması için önüne iliştirdim. Dışardaki hava kokusuz sis kütlesi göz önünde tutulmadığında oldukça temizdi. Gözlerimi kısarak balkona çıktım ve korkuluklara dirseklerimi dayadıktan sonra bakışlarımı doğmakta olan güneşe doğrultup lacivert ufkun usulca yerini turuncuya bırakmasını izlemeye koyuldum.

Güneş doğmak üzereydi. Bense bir ağacın dalında oturuyordum. O an bir ses işittim. Ağaçtan indim ve sesin kaynağına yöneldim. Beyaz saçları geceye göre parlıyordu. Etrafta bir karanlık olmasına rağmen havanın aydınlandığını hissedebiliyordum. Ona baktığımı fark etmesini istemedim. Ama düşüncesizce attığım bir adım görünmemi sağladı. Yavaşça başımı eğerek ona selam verdim. Bakışları çok farklıydı. Düşünceli. Suratına ufak bir gülümseme yerleştirip başıyla selamıma karşılık verdi. Belki ben saçmalıyorum ama suratında küstah bir ifade vardı. Sinirlenip odama doğru yürüdüm.

Kardeşim odaya girdiğinde sinirli tavırlarla karşıladım. O harita-meraklısı insanoğluna ayrı bir bakışı vardı. Tabiki kardeşimdir, hissediyorum düşünceleri. Şuanda seesiz gelmeye de çalışsa, işte geliyor.

"Yıldızlar nasıllar sevgili kardeşim?" henüz tepki vermemeye çalışıyorum ama katlanmak zor.

Sesindeki bu sinire anlam vermiş değilim. Onu böyle kızdıran nedir?
"Herzaman ki kadar net değiller kardeşim. Ama yinede yürüyüş için güzel bir geceydi"

"Yabancı hakkındaki düşünceleri benle paylaşmaya nedersin?" diyorum; bakalım konuşunca neler açığa çıkıcak...

Kardeşim hiç bu kadar garip davranmamıştı. Şaşkın gözlerle ona bakıyorum beni göremiceğini bilsemde hissediceğinden eminim.
"Biraz gizemli birisi. Aslında normal şartlarda cephe alıcağım bir düşman. Ama burdaki konumumuz biraz farklı" Duruyorum garip gelen bu soru üzerinde tekrar düşünüyorum. "Neden soruyosun?"

Dinliyorum..

İmalı bir şekilde "Hiç sadece meraktan..." diyerek yüklenmemeye çalışıyorum. Çok korumacı görünsem de bu kadarı yeter. Onu kendi haline bırakıp "iyi geceler kardeşim" diyorum.

Gece beni çağırıyor...

"Hmm demek öyle.."

Parşömeni masanın üzerine bıraktım ve yemeğimi yemeye devam ettim.Belki de bir süre yollarda atıştırmak zorunda olacağımdan daha değerli gelmişti bana.Tabii ki kafam mesgulken yaptığım her eylem gibi yemeğim de ne olduğunu anlayamadan bitmişti.

"Xar bana bir yemek borcun var..."

Sakince yanıma almam gereken birkaç parça eşyayı toparladım ve kan kırmızısı pelerinime büründüm.Gizlilik mi?Evet bazen gerekliydi ama şuan için değil.Her yolculuğuma aynı heyecanla eşlik eden dostım Nerrl'in sırtında yavaşça ilerlemeye başladım.Tabii ki bir süre sonra kendimi kaybedip - aslında kendini kaybeden ben miydim yoksa Nerrl mi?- hızlanacağımı biliyordum,nitekim öyle de oldu.

Tabii ki bunu benim kadar Xar da biliyor olmalıydı hatta eminim tam olarak günün hangi saatinde orada olacağımı bile tahmin edebilecek kadar beni tanırdı.Lanet olsun o kadar iyi tanırdı ki bazen bu durum aşırı rahatsız edici bir hal alıyordu.Evet macerayı severim,yolculuğu da ama kahrolası adam bunu bana daha önce haber veremez miydi?

"Ahh hayır Xar elimden sadece bir yemek ile kurtulamayacaksın..."

Yol gayet sıradan sürüyordu, saatler geçti.Bir ağacın altında atıştırdığım yemek sırasında hala Xar'a küfür etmekle mesguldüm ve yol boyu her yemekte de bunu yapacağımı sanıyordum.Ama hayır her yemekte değil yol boyu küfür ettim.Ne de olsa Xar'ı severim, küfür etmeyi de...

Varmam gereken yere yaklaşırken Xar'ın o anda birlikte yola çıkacağımız kardeşlerden dişi olanı ile yakınlaşmaya çoktan başladığına iddiaya girebilirdim.Mesafeli,soğuk ama bir o kadar da çapkın bir adam...

Onun çapkınlıkları yüzünden odasına bile girmeye çekinmekten bıktım artık diye düşünerek onun olduğunu tahmin ettiğim odanın balkonuna doğru bir meşe palamutu fırlattım.Duymazsa kendi sorunu olurdu ben uyarımı yapmıştım...

Meşe palamudunu havada yakalamıştım. Fakat bir süre ses çıkarmadan öylece bekledim. Aşağıdan sabırsız hanımın ayaklarını yere sertçe ve öfkeyle vuruyor olduğunu farkettiğim an bir kaç kelime mırıldandım.

"Palamut yerine alev topu bekliyorum halbuki"

Şen bir kahkaha koyuverdim ve balkonda saklandığım kuytudan çıktım. Balkon korkuluklarından aşağıya atladım ve sevinçle blood elf hanıma sarıldım. Kollarımı gevşetip yüzüne baktığımda bir kaç kelime daha dile getirdim.

"Kuşkusuz öfkelisin bana Lyra, lakin emin ol bende geç çağırıldım."

Durakladım ve devam ettim.

"Yine de bir gece iki gün daha bu topraklardayız. Dinlenmen için kafiidir umarım."

Kahretsin bu adama öfkem neden gördüğüm anda bitiyordu ki.Beni kollarına aldığında ne öfke kalmıştı ne de yol boyu provasını yaptığım küfürler dudaklarımdan dökülebilmişti.Bu adam nasıl her seferinde beni bu kadar kolay kandırabiliyordu ki...

"Yemeğimi mahvettin Xar seni lanet paladin bozması...Bir kere de bensiz bir iş becrebildiğini göreyim..."

Böyle söylenirken bir yandan pis pis gülüyordum.Kollarını gecşettiğinde benden beklediği gibi kollarından sıyrılmak yerine daha sıkıca sarıldım ve boynunu öperken ekledim

"Yine de çağırdığına sevindim."

"Ve şimdi bana nerede dinlenebileceğimi ve temizlenebileceğimi gösterir misin lütfen?Irkçılık yaptığımı düşünme ama hiçbir zaman bu renk bir tene sahip olmak istemedim..."